Pralka pachnie stęchlizną:
diagnostyka biofilmu i toru wodnego

Analiza zapachu stęchlizny w pralce opiera się na weryfikacji temperatur cyklu, ilości pozostałej wody, drożności kanałów dozownika i obecności biofilmu w układzie odpływowym. Kontrola termiczna: program 60°C powinien osiągnąć 55–60°C na powierzchni zbiornika w 6–10min od aktywacji grzałki; osiągnięcia poniżej 45°C wskazują osad kamienny lub błędny odczyt NTC. Test odpływu po praniu: poziom roboczy 150–180mm słupa wody musi spaść do ≤20mm w ≤90s; jeżeli poziom utrzymuje się, woda stagnuje w przewodach i tworzy warunki do rozwoju bakterii. Szuflada dozownika: przewody dopływowe i kanały muszą być drożne, brak zalegającej piany po cyklu płukania — obecność piany świadczy o niedokładnym wypłukaniu detergentów, które tworzą pożywkę do biofilmu. Test bez wsadu ze środkiem enzymatycznym i detekcją zapachu po otwarciu drzwi po 30min: utrzymujący się zapach oznacza biofilm w przewodzie odpływowym lub na fartuchu. Ocena fartucha: zagięcia i dolny kołnierz sprawdzane pod kątem osadu; ciemne naloty i brązowa śliskość = zaawansowana kolonizacja, wymagająca czyszczenia mechanicznego lub wymiany uszczelki.

Presostat musi prawidłowo odczytywać stan „pusty”, aby finalne wirowanie usuwało wodę resztkową; błędny odczyt utrzymujący sygnał „pełno” blokuje finalny etap odwirowania, co pozostawia wodę w tkaninach i torze odpływowym. Parametr drgań przy 400rpm ≤1.2m/s² poziomo; nadmierne wibracje powodują mikroprzemieszczanie węży i powstawanie kieszeni wodnych. Wąż karbowany zbiornik–pompa: brak osadu detergentowego, brak stagnacji, brak segmentów z odwróconym spadkiem — weryfikacja przez napełnienie 1L roztworu kontrolnego i czas ewakuacji ≤4s. Filtr pompy: powierzchnia bez warstwy organicznej; film lepki potwierdza biofilm i wymaga chemicznego odtłuszczenia lub wymiany. Komora presostatu: brak wilgoci w kapilarze; zanieczyszczenia pianą prowadzą do błędnych poziomów, cyklu płukania powtarzanego i niedomytch detergentów. Poziom CIP (clean-in-place): roztwór 60°C z nadtlenkiem, czas cyrkulacji 10–12min, następnie płukanie do czystej wody. Niewłaściwa odprowadzalność może wymagać demontażu węża i czyszczenia manualnego.

Decyzje serwisowe definiuje korelacja między parametrami hydraulicznymi i mikrobiologicznym osadem. Wymiana fartucha: strukturalny biofilm, pęknięcia, trwały zapach mimo obróbki termicznej. Wymiana węża zbiornik–pompa i kosza filtra: gdy osad powraca po dwóch pełnych cyklach CIP. Korekta układu odpływowego: kolanko syfonu ustawione na 60–100cm; zbyt wysoki słup powoduje cofki i gnicie wody. Po czyszczeniu: test zapachu w drzwiach po 12h przy otwartej uszczelce — brak zapachu akceptacyjny; retest po trzech cyklach z detergentem płynnym i proszkowym. Weryfikacja czujników: NTC stabilny ±5%, presostat bez fluktuacji <10mV; odchyłki powodują niedogrzanie i niepełne spusty. Każde odstępstwo utrwalające wilgoć generuje środowisko dla biofilmu.

Proces walidacji efektywności czyszczenia, poprawności profilu temperaturowego i drożności toru odpływowego prowadzony jest zgodnie z praktyką serwisową utrzymywaną przez serwis AGD w Bydgoszczy oraz w ramach standardów regionalnych województwa kujawsko-pomorskiego, obejmując monitorowanie temperatur, czasu odpływu i testu wolnego zapachu w trzech kolejnych cyklach po zabiegach konserwacyjnych.